Dag 3: eerste kennismaking met Vietnam: Saigon

Op onze eerste dag gingen we op eigen houtje Saigon verkennen. 

Ons GK Central Hotel is bijzonder gunstig gelegen om vandaar lopend een mooi deel van de stad te zien en een aantal bezienswaardigheden te bezoeken. We moesten nog wel een beetje acclimatiseren, maar met zo'n 27 graden zonnig droge warmte en een licht windje voelden we ons prima. 

Vanuit het hotel liepen we in luttele minuten zo op de achterkant van de Ben Thanhmarkt af. Met de bloemen- en fruitkramen aan de buitenkant konden we meteen een kleurrijke fotostart maken.

Binnen zijn ook wel verse waren, maar daar vind je vooral alles, wat niet vers en nat is: van gedroogde fruit- en viswaren, snoep, snacks tot tandenborstels, stoffen, schoenen, slippers, snuisterijen, opgezette vlinders, horloges en wat je maar kunt bedenken. Al die snuisterijen lijken meer bedoeld voor toeristen dan voor de lokale markt. We werden dan ook regelmatig aangesproken om iets te kopen, maar een resoluut "nee, dank u" was voldoende om rustig verder te kunnen lopen. Het wordt je echter niet in dank afgenomen als je als kijker in de smalle paadjes in de weg loopt.

En her en der wordt gekookt, gegeten en eten rondgebracht, want in Vietnam wordt altijd en overal gegeten.... is mijn indruk.

Langs winkels, bouwputten en wegopbrekingen vervolgden we onze route over Le Loi, langs het Rex Hotel naar Hoi Chi Minh Square. Ho Chi Minh zwaait een vriendelijke groet te midden van een aardig parkje met mooie witbloemige frangipanibomen en lotusbloemvijvers. Oompje Ho verleidt menigeen tot het maken van een foto voor zijn standbeeld.
Op de achtergrond manifesteert zich de City Hall. Het 20 jaar eerder gebouwde stadhuis van Parijs is dit in 1908 voltooide stadhuis tot voorbeeld geweest.

Langs de statige gebouwen van de Thanh Ton liepen we onder schaduwrijke palmen. Links torende het blauwglazen gebouw van Vincom voor ons op. Ik dacht dat het iets met telecommunicatie te maken had, maar achteraf las ik dat het het grootste winkelcentrum van Saigon is; zo groot dat het over twee torens verdeeld is. De strakke architectuur is tot in het parkje voor het gebouw doorgevoerd, alles keurig symmetrisch.

Het schuin tegenover liggende Saigon tourist information center oogt heel wat traditioneler met de kleurige bloemversierselen. Die tegenstellingen van oud en nieuw, modern en traditioneel vond ik - overal - wel tekenend voor het zich snel ontwikkelende Vietnam. En daar doorheen op veel plaatsen nog het overduidelijke stempel van de Frans koloniale tijd.

We gingen hier rechtsaf de nog schaduwrijke Dong Khoi in. Het is een ruime boulevard, tamelijk verkeersluw, waar chique winkels, trendy boutiques, kleine nerinkjes, gezellige café's en bars en statige hotels elkaar afwisselen. Het doet meer mediterraan dan Aziatisch aan.

Het Saigon Opera House (1897-1900) is ook van Franse origine, ontworpen door de Franse architect Eugène Ferret naar voorbeeld van het Petit Palais in Parijs. Alleen toegankelijk tijdens voorstellingen.



De bouwwerkzaamheden rond het plein bleken voor de aanleg van de metro te zijn. Er zijn 6 metrolijnen gepland, aan twee wordt daadwerkelijk gewerkt. Saigon is een stad die zich in razendsnel tempo heeft ontwikkeld tot een metropool met inmiddels meer dan 8 miljoen inwoners. De druk op het wegenverkeersnet en het openbaar vervoer (bussen, taxi's) neemt daarmee evenredig toe. De regering ontmoedigt het gebruik van auto's - deze zijn zeker twee tot drie keer zo duur als in Nederland, zo begrepen wij van onze gidsen. Daarom zijn er zoveel motorbikes (scooters, brommers, motoren). Toch komen er steeds meer auto's en beslist niet alleen de goedkopere merken en uitvoeringen.

Tegenover het operahuis maakten wij voor het eerst kennis met het fenomeen bruidsreportage. We zijn vele bruidsparen tegengekomen tijdens onze reis, die zich soms urenlang her en der op gewilde locaties in stad of dorp aan uitgebreide fotosessies onderwierpen. In tegenstelling tot in westerse landen, tooien de bruiden zich gewoonlijk niet in het wit, omdat dat de kleur is die bij dood en begrafenissen hoort.

Dong Khoi komt uit op de boulevard langs de Sai gon rivier. Terwijl ik me vergaapte aan de fraaie gevel van het Majestic Hotel en de dynamische verkeersstromen, zochten we een plek waar we enigszins veilig konden oversteken.  We wisten dat je als voetganger in Vietnam met een beetje oplettendheid en respect voor de andere weggebruikers goed dwars door het verkeer kunt oversteken en we kregen die slag al deze dag snel te pakken, maar 3 rijen dik aan beide kanten trotseer je niet zomaar. Blijkbaar had de overheid dat ook bedacht, want gelukkig waren er een stukje verderop voetgangerslichten, waar we zonder kleerscheuren konden oversteken naar het voetpad en het park langs de Song Sai Gon.

Majestic Hotel (1925), waar Graham Greene zich in de jaren '50 tot zijn roman The quiet American liet inspireren.

En wat zagen we als eerste aan de oevers van de rivier? 8 op rij Heineken! Nou ja!

roze Frangipaniboom

Oud en nieuw op het water:

In de klassieke gevel van het Riverside Hotel en het daarachter gelegen Majestic herken je het Franse verleden. Op zoek naar wat informatie over de aanleg van de metro, kwam ik op het reisblog Nomadic Notes met allerlei interessante informatie over de stadsontwikkeling van Saigon. Er wordt heel veel nieuw gebouwd, maar er zijn volgens dit blog ook heel veel stilgelegde bouwprojecten. Zo staat de toren achter het Majestic blijkbaar al lange tijd in het oranje bouwplastic en het is de vraag wat er met het gebouw zal gebeuren. Overigens zouden we later op onze reis nog veel meer van dit soort verlaten betonnen karkassen waarnemen en leerden we dat dat een gevolg was van de financiële crisis in Azië in 1998.

Recht tegenover ons ligt het land van Thu Thiem nog groen en leeg, afgezien van de reclameborden, maar verderop staat torenhoge nieuwbouw en daartussen een hoeveelheid hijskranen die doet vermoeden dat er nog heel wat nieuwe gebouwen in aantocht zijn. Het smalle park lag er rustig en groen bij met prachtige bloeiende bomen, die rond de klok van elf welkome schaduw brengen. Met een zacht windje van over het water was het goed toeven. Verschillende malen werd stevig gepoogd ons tot een boottocht over de rivier te verleiden, maar dergelijk aanbod hebben we afgeslagen, omdat er in de stad nog zoveel te zien was.

Terwijl de kanonnen op de Heinekenborden gericht staan,  daagt het standbeeld van Tran Hung Dao, de legendarische veldheer die in de 13e eeuw de Mongolen uit Vietnam verdreef, tegen de skyline van de stad op zijn eigen wijze de moderne tijd uit. Even voorbij de rotonde, waar de weg iets smaller was, waagden we dit keer zonder stoplichten de oversteek. Het ging prima!

Via Hai Ba Trung, achter het Vincom Center om bereikten we de Basiliek van Notre Dame en het  Postkantoor. Daarna vervolgden we onze tocht naar het Herenigingspaleis, maar over deze bezienswaardigheden maak ik een apart blogbericht. Hier vervolgen we onze tocht door de stad. 

Ondanks alle technische mogelijkheden van de tegenwoordige tijd, wordt het ijs voor horeca en  winkels op de bromfiets afgeleverd. Tja, als je rond het middaguur parkeert, kan dat enige lekkage  geven.

De verhalen over het drukke verkeer en met name de talrijke motorbikes zijn bekend en wie kent niet de plaatjes van zwaarbeladen en hoog opgetaste motorbikes en fietsen? Desalniettemin hebben we onze ogen uitgekeken en ons steeds opnieuw verbaasd over de dichte verkeersstromen en gebeurtenissen op de stadswegen. En als de scooters het op de weg te vol vonden dan reden ze gewoon een stuk over het trottoir. Dat voelt niet echt veilig, maar op de een of andere manier, vooral omdat er in de stad niet hard gereden wordt, gaat het allemaal nog goed. 

Hoe onaanzienlijk en grauw woningen soms kunnen zijn, overal en altijd is er wel een frisse toets van drogende was en een beetje groen van plantenbakken of kruidentuintjes. Het maakte op mij een optimistische indruk.

Kapsalons, beautysalons, massagesalons - schaars, uniform geklede en zwaar opgemaakte dames met blanke huidjes wachtten landerig op hun klanten. Wanneer wij onze gidsen wel eens vroegen of er ook andere diensten werden aangeboden in dit soort gelegenheden, werd dit gewoonlijk ontkend of met een heel vaag "hier en daar, misschien...." weggewimpeld. Prostitutie is officieel verboden in Vietnam  en daarmee lijkt het een beetje onbespreekbaar onderwerp. Toen wij later ergens onderweg een man nogal erg openlijk pal langs de weg zijn blaas zagen legen, lachte ons gids: "Vietnamezen zijn te verlegen om elkaar in het openbaar een kusje te geven, maar dit kan dan weer wel". Prostitutie vindt wel degelijk plaats, maar laten we het erop houden dat het met die vermeende verlegenheid te maken heeft, dat seksualiteit en prostitutie nog steeds geen vanzelfsprekende, openlijke gespreksonderwerpen zijn. In kringen binnen de seks industrie, drugsgebruikers en vooral homosexuele mannen is hiv/aids echter een (groeiend) probleem, dat de aandacht van de overheid heeft.
Een groot deel van het leven speelt zich op straat af en zelfs in een jachtige stad als Saigon ervoeren wij een sfeer van gemoedelijkheid en openheid. Overal kun je eten, of je nu een kleine snack of vers fruit op straat uit de hand wilt nuttigen of in een eenvoudige eetgelegenheid op de lage stoeltjes een plekje zoekt of de voorkeur geeft aan een van de meer op toeristen afgestemde restaurants - voor weinig geld kun je goed eten.

Teruglopend van het Herenigingspaleis naar ons hotel kwamen we langs het stadspark, waar veel mensen in de schaduw en tussen de wortels van een enorme ficus hun gemak hadden gezocht. 's Morgens vroeg en 's avonds, wanneer het koeler is, wordt er gebruik gemaakt van de sporttoestellen die er staan opgesteld.

Op de hoek van een groot verkeersplein tijdens de avondspits hebben we ons een poosje staan verbazen. Het lijkt een chaotische wirwar van elkaar kruisende verkeersstromen, het is een kakofonie van getoeter en optrekkende motoren, alles en iedereen baant zich haar of zijns weegs. Wonderlijk genoeg ging alles gewoon goed. Na een minuut of vijf hadden we onze jaardosering fijnstof wel gehad en zijn we naar het hotel gegaan om ons op te frissen om daarna ergens een hapje te gaan eten.

We vonden een leuke eettent in de buurt. De Heinekenmeisjes konden ons niet verleiden. Tiger (ook van Heineken overigens) smaakt prima en dat gold ook voor het eten.
Het viel me wel op dat er vooral heel veel mannen zaten en nauwelijks vrouwelijke gasten. Ook elders heb ik dat wel gezien en ik heb er geen verklaring voor gevonden.

Saigon by night.
Wij zochten bijtijds ons hotel op, want de volgende ochtend moesten we om 8 uur klaar staan voor onze excursie.

Eerst echter nog een verslag van een aantal monumenten in Saigon. Helaas hadden we nu maar één hele dag gehad voor deze stad en hebben we niet alles kunnen zien, wat we wilden, maar we hebben in ieder geval een goede indruk gekregen en het was een aangename eerste kennismaking met Vietnam.

                                                                             Vervolg van onze wandeling door Saigon >