De Cao Dai tempel bij Tay Ninh is de eerste tempel bij de oprichting van de Cao Dai in 1926 en daardoor ook de hoofdzetel van deze sekte.
Een simpele omschrijving: de Cao Dai proberen het beste van de grote wereldgodsdiensten (boeddhisme, confucianisme, taoïsme, hindoeïsme, maar ook islam, katholicisme) te verenigen in één ideale godsdienst. De structuur is sterk hiërarchisch, gebaseerd op de katholieke kerk met een paus als hoofd (sinds 1933 is deze zetel vacant); de rites zijn vooral een combinatie van boeddhisme en taoïsme.
Het resultaat is een letterlijk en figuurlijk bont geheel aan heiligen en symbolen. En dat maakt een bezoek aan de tempel boeiend en leuk.
Een korte en heldere uitleg over de tempel geeft Lonely Planet.
Omdat wij een half uur voorafgaand aan de ceremonie van 12 uur waren aangekomen, hadden we nog gelegenheid om met onze gids de tempel te bezichtigen en uitleg te krijgen.
Grote kleurige zuilen met draken scheiden het middengedeelte van de tempel, dat alleen voor de monniken toegankelijk is, van de zijpaden. Op deze pilaren zijn de draken groen, bij het hoofdaltaar zijn ze geel. Deze kleuren hebben hun eigen betekenis en symboliek.
In de buitenmuren zijn over de hele lengte grote versierde vensters met in het midden een driehoek met een oog. Deze geven het interieur een mooi getemperd licht. Achterin de tempel op het hoofdaltaar staat een enorme blauwe hemelbol vol sterren met het goddelijke oog. Dit linkeroog van god is het symbool van de Cao Dai.
Daardoor kun je de tempels ook gemakkelijk herkennen als Cao Dai tempels. Elders in het zuiden, m.n. in de Mekong hebben we ook (kleinere) Cao Cai tempels gezien.
Voor het hoofdaltaar staat de grote zetel, waarop alleen de Cao Dai paus mag plaatsnemen. Daarachter drie stoelen voor de mannen die verantwoordelijk zijn voor de wetboeken van de Cao Dai en daarachter drie zetels voor de leiders van de drie hoofdstromingen van de Cao Dai.Er zijn drie kleuren die elk voor een van deze religies staan: rood voor confucianisme, geel is de kleur van het boeddhisme en blauw van het taoïsme. Deze kleuren zien we terug in de gewaden van de waardigheidsbekleders, terwijl de leken in het wit gekleed gaan.
Ik zeg bewust mannen, want het zijn mannen die de hogere posities innemen in deze godsdienst, vrouwen spelen een ondergeschikte rol.
De trappen naar het hoofdaltaar mogen wij niet betreden, deze zijn, per niveau afhankelijk van het aantal jaren dat men bij de Cao Dai hoort, alleen voor de gelovigen.
Voor de ceremonie begon, moesten we de hal verlaten. Belangstellenden kunnen boven vanaf het balkon toezien en ook foto's nemen. Er is een soort ordedienst die alles en iedereen in goede banen leidt - niet geheel overbodig want de middagceremonie wordt druk bezocht en sommige toeristen staan bijna op de gewaden van de vrouwen die boven op het balkon aan de ceremonie deelnemen, om maar de mooiste foto te maken. Niet nodig, de ceremonie duurt lang en er komt altijd weer een plekje vrij.
Op het balkon speelt een ensemble van enkele mannen traditionele muziek, de zangers zijn vrouwen.
Zowel boven als in de hal nemen de vrouwen links hun plaats in, de mannen rechts.
Na enige tijd hebben we de tempel verlaten en buiten nog wat foto's gemaakt, voordat onze gids en chauffeur ons meenamen naar een heerlijk lunchrestaurant.
De Great Temple vormt het hart van een complex met kantoren, kleine tempels, wooneenheden en een ziekenhuis, maar deze hebben wij niet meer bezocht.
Onze tocht leidde naar een restaurant in de nabijheid en daarna terug naar Ho Chi Minh City. Onderweg barstte er een flinke bui los en zagen we ook hoe kleinere zijstraatjes hier en daar al snel volliepen en in kleine riviertjes veranderden. Je vraagt je dan toch af hoe dat het leven beinvloedt in regentijd. Aan deze regenbui kwam bij het binnenrijden van HCMC al weer een eind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten