Vietnam moderniseert in rap tempo en over de grote rivierarmen worden steeds meer bruggen gebouwd, maar voor veel verkeer tussen de eilanden is men nog afhankelijk van veerponten. Er zijn autoveren, maar eveneens veel (motor)fietsponten, die continu de verbindingen tussen de verschillende oevers verzorgen.
Op veel plaatsen - vooral langs de kanalen is mijn indruk - zijn de oevers van de Mekong dicht bebouwd, soms is er zelfs sprake van drijvende dorpen, maar op andere plaatsen zijn de oevers dicht bebost en kun je je nog een voorstelling maken hoe het oerwoud tot aan de rivier kan reiken. Het bovendek van de Mekong Eyes bood ons vanaf een hoger standpunt uitzicht over de omgeving dan we de afgelopen dagen gewend waren geweest.
Kleine zilverreigers en een soort ralreiger maakten hier en daar gebruik van bedden waterhyacinten om te rusten.
Vissersbootjes zijn er in vele soorten.
Een scheepswerf voor kleine tot middelgrote boten, alles houtbouw.
Het kon mij geen moment vervelen om te kijken hoe mensen aan en op het water leven. Eenvormigheid bestaat hier niet: traditionele houten huizen met daken van palmblad, moderne strakke woningen in frisse kleuren of eenvoudige huisjes van een ratjetoe aan materialen. Een wereld die zo verschilt van onze westerse orde en regelgeving blijft fascineren.
Deze flinke boot wordt heel relaxed met de voet bestuurd.
De flats mogen dan modern zijn, de totstandkoming zal heel wat sjouwwerk zoals hier gevergd hebben. Over smalle loopplanken worden bouwmaterialen naar de achtergelegen wijk getorst.
Een tamelijk nieuw ogende brug verbindt de eilanden. De kaden hier lopen schuin in het water af. Een smal pad voert hier en daar tussen de kade voor de huizen langs, elders reikt de bebouwing tot aan het water. Hier wordt de was gedaan, kinderen spelen er, de beschikbare ruimte wordt tot het uiterste benut voor een moestuin.....
Vanaf de Mekong Eyes werden we met een gids in een klein bootje naar een van de eilanden gebracht voor een wandeling naar een dorpje. Onze gids gaf een toelichting bij een van de palmplantages, we stopten bij een paar dames die Banh Xeo (rijstepannenkoekjes, specialiteit van de Mekong volgens zeggen) maakten en gebakken banaan. Een van onze gasten trakteerde ons op deze vers gebakken banaan, heerlijk hoor zo'n stukje zo uit het vuistje!
Het echtpaar dat deze koffietent exploiteert, doet dit naast de gewone baan om wat extra inkomsten te genereren. Een enkele vaste baan levert veel mensen niet voldoende op om in het normale levensonderhoud te voorzien.
We kwamen op het schoolplein van een basisschool. Het was kort na vieren en de school was al dicht. De stoelen stonden keurig op de tafeltjes en alles verkeerde in diepe rust.Van 6 t.m 15 jaar zijn kinderen leerplichtig. Het merendeel van de kinderen gaat dan inderdaad naar school, maar voor straatkinderen, kinderen van minderheden en voor gehandicapte kinderen (en dat zijn er best veel als gevolg van alle chemicaliën die het land in de oorlog hebben vergiftigd) is dat niet zo vanzelfsprekend. Het basisonderwijs (primary education) is van 6 tot 11 jaar, daarna volgen 3 jaar onderbouw voortgezet onderwijs (secondary education).
Het basisonderwijs is gratis, maar de kosten van boeken en schooluniformen moeten ouders zelf betalen en voor mensen met een minimaal inkomen betekent dat een behoorlijke belasting. Hoger onderwijs en studeren moet geheel zelf worden betaald.
De rijst in deze velden begint te rijpen en kleurt al enigszins geel. Een mooi grafmonument in de rijstvelden.
Iedere stad en ieder dorp heeft een soort welkomstpoort. Hier bereikten we het dorpje Thánh tịnh Ngọc Sơn Quang.
Een stuk eenvoudiger dan de tempel in Tay Ninh, maar ook dit is een Cao Dai tempel.
Door een mooie tuin en belendende groentetuinen bereikten we de rivier. Pauzerende bouwlieden vonden onze belangstelling wel leuk en gingen breed lachend op de foto.
Het was inmiddels 5 p.m. en de lage zon kleurde de rivier en de dichtbegroeide oevers warm. De visser in de roeiboot keek een beetje sip, omdat hij weinig gevangen had.
Al eerder hadden we deze bomen gezien. Het is een kapokboom.Aan de overkant van de rivier werden we ontvangen in een soort tuin voor een korte rustpauze met een verkwikkend kopje thee. Al wandelend bood de excursie gelegenheid tot nadere kennismaking met onze reisgenoten (Australië, Canada, Zwitserland e.a.) en met de lokale bevolking. De meeste mensen op het platteland spreken overigens geen Engels, dus veel verder dan wat gebaren en vriendelijk lachen levert een kennismaking tijdens zo'n tripje niet op. Wel een paar leuke foto's.
De meeste ouders zijn trots op hun kinderen en vinden het heel leuk als je een foto van hen wilt nemen.
Trouwjurken in de etalage. De meeste kleurrijk, hoewel er tegenwoordig als gevolg van westerse invloeden ook wel eens in het wit getrouwd wordt. Maar traditioneel hoort de kleur wit bij de dood, bij begrafenissen.Terug op de boot werden we opgewacht met een fraaie sundowner en zo hebben we op het bovendek in de tropische avondwarmte genoten van de zonsondergang op de Mekong. Het diner was goed en we hebben veel plezier gehad met een aantal reisgenoten met wie we die middag op stap waren geweest. Met name een groepje Australiërs was levendig en aangenaam gezelschap.
Morgenochtend naar de Cai Rang floating market >
Geen opmerkingen:
Een reactie posten