Iets na achten verlieten we ons heerlijke hotel in Hoi An en uitgezwaaid door Mrs Sa aan de overkant gingen we op weg naar Hué. Over de brede boulevards en de Drakenbrug van Danang reden we naar de kustweg om vandaar richting de Hai Van pas te rijden. Surprise: de kustweg bleek tijdelijk afgesloten vanwege wielerwedstrijden. De alternatieve route door de binnenstad waar al het verkeer zich nu doorheen perste, nam bijna een uur in beslag tot we een een paar kilometer verder op de uitvalsweg langs de baai konden komen. Toen vlotte het beter. Eenmaal bij de bergen slingerde de weg zich met steeds meer haarspeldbochten omhoog en bood ons een fraai uitzicht over de baai en de Zuid-Chinese Zee. We kregen ook meer zicht op de donkere wolken die boven de bergen in het noorden hingen en deze deden ons vrezen dat onze wandeling in het Bach Ma NP wel eens wat nattig zou kunnen uitvallen.
De Hai Van pas vormde de enige wegverbinding tussen noord en zuid totdat in 2005 de Hai Van tunnel werd geopend. Sindsdien volgt het meeste verkeer de tunnelroute, waardoor de populaire bergroute voor de vele toeristen (motorbikes, bussen) beter en veiliger begaanbaar is. Alleen gevaarlijke stoffen en veevervoer zijn wel aangewezen op de bergweg. De veewagen die wij tegenkwamen was dermate volgestouwd met varkens (waarbij de poten zelfs buiten boord staken) dat deze beesten niet toegekomen zullen zijn aan positieve gevoelens voor de mooie omgeving.
De bergrug vormde door de eeuwen heen een natuurlijke scheiding tussen het noorden en zuiden,
vroeger tussen het rijk van de Cham en de noordelijke Viet, later ook tijdens de Vietnamees-Amerikaanse oorlog. Niet alleen de oude wachttorens getuigen van het strategisch belang van dit punt, maar ook de bunkers van waaruit de Amerikanen de hele kust konden bestrijken.
Het uitzicht naar Lang Co is prachtig, maar een blik langs de berghelling onder ons, laat een minder schoon plaatje zien.
Uitzicht op de weg die we gekomen zijn en de havenstad Danang:
De zuidzijde en de brug waarover we even later zouden rijden. De regen liet inderdaad niet op zich wachten en onze hoop dat het eenmaal boven in de bergen van het Bach Ma park beter zou zijn, bleek ijdel.
Als natuurliefhebbers hadden we voor dit intermezzo gekozen om ook aan dat deel van onze interesse tegemoet te komen. Het Bach Ma NP ligt bovendien heel gunstig op de route tussen Hoi An en Hué en er was alle tijd voor een tussentijds uitstapje.
Bij de ingang van het park stapte de (min of meer Engels sprekende) gids bij ons in de auto en met z'n vijven reden we het park in. De weg kronkelde door het oerwoud langs de steile berghellingen opwaarts. Aan de dalzijde was het uitzicht indrukwekkend, maar ook zeer versluierd door de toenemende neerslag.
Op een parkeerplaats bij een paviljoen stapten wij samen met de gids de regen in en liepen het pad omhoog naar het bergplateau waar het voormalige Franse administratiekantoor ons even als schuilplaats diende. Verschillende wandtableaus geven tekst en uitleg over het Franse vakantiedorp dat hier gevestigd is geweest en de verdere geschiedenis.
Maar hoewel interessant: daarvoor waren we niet gekomen! Nadat we hier nog even hebben rondgekeken, besloten we in overleg met de gids om de natuurwandeling naar de watervallen achterwege te laten. Het had geen enkele zin. We zagen nauwelijks een hand voor ogen en de vogels en vlinders waarop we onze zinnen hadden gezet, hadden al lang een beter heenkomen gezocht. De camera bleef droog onder de jas en wij gingen op terugtocht. Erg spijtig, maar ja, Bach Ma is niet voor niets de natste plaats van heel Vietnam en blijkbaar is de droogste periode van maart/april geen garantie voor goede weersomstandigheden.
Het waren vooral hooggeplaatste Franse VIP's, die in de villa's hun vakantie doorbrachten, dus het is niet vreemd dat de Vietcong daarvoor belangstelling had. In 1954 verlieten de Fransen Vietnam. Later gebruikten de Amerikanen het topplateau als helicopterbasis en het was natuurlijk een uitstekend uitkijkpunt over de hele kustlijn van Hué naar Danang. Hevige gevechten hebben hier dan ook plaatsgevonden. Er liggen nog onontplofde explosieven en de wouden hebben veel te lijden gehad onder ontbladeringsmiddelen als Agent Orange. Een ander tastbaar bewijs uit deze gevechtstijd: een ingang van een tunnelstelsel van 140 m lengte, gebouwd in de laatste vier maanden van 1973 en gebruikt tot het einde van de Amerikaanse oorlog. Tegenwoordig is het betreden van de tunnels gevaarlijk, omdat ze door beren worden bewoond.
Voordat we onze tocht naar de uitgang van het park voortzetten, kregen we in een paviljoen bij de parkeerplaats een lunch. Het was niet een gelegenheid die ons opbeurde: kaal, niet goed verzorgd en geen goed eten. Het zou onze enige echt slechte ervaring in Vietnam zijn en het paste blijkbaar in deze, wat tegenvallende dag.Rond de klok van drie hebben onze begeleiders ons bij het Serene Palace Hotel in Hué afgezet en dat stemde ons vrolijker.
Het hotel ligt enigszins misleidend in een onaanzienlijk en in de regen wat modderig steegje, maar het oogt nieuw en fris en bood ons een uitstekende kamer. Bijzonder vriendelijk personeel, een bordje fruit in een keurige kamer heetten ons warm welkom.
Het hotel ligt in een winkelbuurt waar ook veel restaurants en snackhouses te vinden zijn. Wij hebben niet ver gelopen in de regen en vonden in Hot Tuna een aardig restaurant, waar we lekker gegeten hebben.Excursie naar de graftombe van Minh Mang >
Geen opmerkingen:
Een reactie posten